"Pieśń jutra" #17 (spojlery serii "Czas żniw"!)

"Samantha Shannon wyskoczyła na nowy poziom, to już nie jest kolejna świetna seria, to jest TA seria." Zuzanna Burkowska.

Tytuł: "Pieśń jutra"

Autor: Samantha Shannon

Stron: 430

Wydawnictwo: SQN

Ta książka to trzeci tom serii "Czas żniw". Jeśli nie czytałeś poprzednich części serii musisz przygotować się na spojlery! Zapraszam na recenzje poprzednich tomów: "Czas żniw" oraz "Zakon mimów".

          Paige Mahoney zwycięża z Jaxonem Hallem w walce o tytuł Zwierzchnika całego syndykatu. Nastolatka stała się władczynią wszystkich jasnowidzów mieszkających w cytadeli Sajon Londyn.

          Jednak jej panowanie może bardzo szybko dobiec końca. Władze Sajonu wprowadziły w życie Tarczę Czuciową - technologię, który wykrywa jasnowidzów przebywających na ulicach. Paige wraz z zaufanymi ludźmi odkrywa, że władze na tym nie zaprzestaną. Wojsko Sajonu planuje uruchomić przenośne skanery Tarczy Czuciowej, co może zniszczyć całą społeczność jasnowidzów. Zwierzchniczka decyduje się na niebezpieczną podróż, aby zniszczyć skanery i uratować syndykat.

Moje przemyślenia (mogą być spojlery!):

W tej części serii "Czas żniw" wyjeżdżamy z Londynu. Poznajemy inne cytadele Sajonu, spotykamy wielu nowych bohaterów, dowiadujemy się, kto tak naprawdę dowodzi państwem i jakie są relacje przywódców cytadel. Świat, który poznaliśmy w pierwszym tomie został rozwinięty i pomnożony kilka razy. Na tym etapie historii jesteśmy w stanie myśleć jak Paige, a także w pełni rozumieć jej postępowanie oraz rozmyślać nad kolejnymi posunięciami. Podoba mi się to, jak autorka związała nas z tym światem :)

Tutaj właściwie ciągle się coś dzieje - na początku informacja o przemośnym skanerze, podróż, spotkania z Vance i ciągła chęć zniszczenia Tarczy Czuciowej. Akcja w żadnym miejscu nie hamuje, ciągle gna do przodu. Jedynie niektóre dialogi, długie opisy są nużące, ale to dzięki nim ten świat jest tak rozbudowany. 

Nowi bohaterowie - większość z nich polubiłam. Żałuję, że Tom zginął, bo wydawał mi się osobą, która jest w stanie Paige wiele pomóc, podpowiedzieć. Polubiłam także Marię. To taka odważna, twardo stąpająca po ziemi kobieta, która wie, czego chce i co musi zrobić, aby to siągnąc. Jeszcze bardziej w tym tomie polubiłam Elizę i Nicka. Wydaje mi się, że Paige nie mogła wybrać sobie lepszych faworytów :). Obawiałam się, że (tak, jak w przypadki "Czerwonej królowej") Paige stanie się irytująca. Na całe szczęscie nie :) Gdyby była taka, jak Mare z "Czerwonej królowej", prawdopodobnie nie przebrnęłabym przez "Pieśń jutra" i zraziłabym się do całej serii.

Tak więc, jeśli nie lubicie Mare - Paige wcale nie jest tak nieznośna ;)

Muszę tutaj jeszcze wspomnieć o okładce. Wszystkie okładki tej serii są ładne, spójne, ale chodzi mi o grzbiet książki. Czemu ma taki sam kolor, jak pierwszy tom? Wiem, to tylko szczegół, ale wydaje mi się, że lepiej, gdyby grzbiet każdego tomu miał inny kolor. 

Jednak, jak zwykle, muszę powiedzeć, że wykonanie książki jest bardzo solidne. a wypuklenia sprawiają, że ta książka jest bardziej magiczna... :)

UWAGA - SPOJLER!

Nie mogę przeżyć tego, że Jaxon staną po stronie Nashiry. Czytając jego dialogi poprostu byłam na niego zła, bo on tam nie pasował! Jego miejsce było w jednej z kohort! Mam nadzieję, że w kolejnej części opamięta się i wróci do jasnowidzów :)

Po mimo tego, że jestem  #teamNaczelnik wydaje mi się, że Shannon zrobiła dobrze, że nie pozwoliła, aby wątek miłosny wypłyną na wierzch. Ale z tego co wiem, to wszyscy wielbiciele Naczelnika znienawidzą Samanthę po czwartym tomie... Obawiam się najgorszego...:(

Zachęcam do komentowania! :)

~ZaczytanaD